វិថីជីវិតសម្មាមគ្គ អំពី អាយុពេលណាគួរបដិបត្តធម៌!

ធម្មគតិសម្មាមគ


អំពី

អាយុពេលណាគួរបដិបត្តធម៌!


ធម្មគតិសម្មាមគ្គក្នុងថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមលើកយកនូវប្រធានបទមួយដែលតែងតែបានឮ និង ឃើញគេជជែកគ្នាជាប្រចាំ ទាំងតាមការសន្ទនាផ្ទាល់មុខ ទាំងតាមប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងសង្គម មាន ហ្វេសប៊ុក​ជាដើម។

ពាក្យជាគន្លឹះនៅពេលនេះគឺ ការបដិបត្តធម៌ និង ពេលណា។

ធម៌ ប្រែថាទ្រទ្រង់ ក្នុងចំណោមនិយាមជាច្រើន។  ម្នាក់ៗកើតមកហើយរស់បាន ព្រោះមានការទ្រទ្រង់ពីបុគ្គលម្នាក់ទៀត ពីសង្គមមួយ និង ពីធម្មជាតិបរិដ្ឋានមួយ។ (នេះ ជាន័យដែលព្រះពុទ្ធអង្គលោកបានដាក់ ព្រះពុទ្ធ(បុគ្គល) ព្រះសង្ឃ(សង្គម) និង ព្រះធម៌(ធម្មជាតិ) ជាសរណៈឬ ទីពឹងទីរលឹករបស់ពុទ្ធបរិស័ទ។

ដូច្នេះ ម្នាក់ៗ បន្ទាប់ពីបានប្រយោជន៍ពីបុគ្គលម្នាក់ទៀត(មានមាតាបិតាជាដើម) ពីសង្គមដែលខ្លួនរស់នៅ (ប្រទេសជាតិ) និងពីធម្មជាតិ (ទឹក ដី ភ្លើង ខ្យល់ អាកាស) ព្រះពុទ្ធអង្គលោកប្រាប់ឲ្យយើងមានកតញ្ញូ គឺការដឹងគុណ សងគុណវិញ ដោយការបដិបត្តធម៌ ឬ ទ្រទ្រង់បុគ្គលដទៃវិញ ទ្រទ្រង់សង្គមខ្លួន និង ទ្រទ្រង់ធម្មជាតិរបស់ខ្លួនវិញ។  ការទទួលនិងការឲ្យវិញនេះ គឺជាលក្ខណៈនៃពាក្យដែលយើងតែងស្គាល់នៅក្នុងន័យសាមញ្ញថា ទាន។

នេះជាការបដិបត្តធម៌តាំងពីក្មេងដល់ចាស់៖ ទទួលការទ្រទ្រង់ពីនរណាម្នាក់ ពីសង្គមណាមួយ ពីធម្មជាតិណាមួយ និង ឲ្យការទ្រទ្រង់ ទៅនរណាម្នាក់ សង្គមណាមួយ ធម្មជាតិទីណាមួយ។

មុនអស់ខ្យល់ដង្ហើមនៅអាយុ៨០ឆ្នាំ ព្រះពុទ្ធអង្គបានផ្តាំជាចុងក្រោយថា៖

«អ្នកទាំងឡាយកុំធ្វែសប្រហែសក្នុងជីវិតដែលមិនទៀង ចូរខំបំពេញប្រយោជន៍ទាំងពីរឲ្យកើតឡើង»។ បំពេញប្រយោជន៍ទាំងពីរ គឺ ធ្វើប្រយោជន៍បច្ចុប្បន្ននិងប្រយោជន៍សម្រាប់អនាគត ឬ ប្រយោជន៍ខ្លួននិងអ្នកដទៃ ឲ្យបានច្រើនរហូតដល់ពេញបរិបូណ៌។ ដូច្នេះ ការបដិបត្តធម៌ ឬ ការទ្រទ្រង់ មានយ៉ាងហោចណាស់ ក៏តាំងពីថ្ងៃមនុស្សចាប់កំណើត រហូតដល់ថ្ងៃដែលស្លាប់ដែរ។

ការទ្រទ្រង់ឬការឲ្យ (ដែលបាលីហៅថា ទាន) នេះ ជាមេរៀនដំបូងនិងសំខាន់ មិនមែនសីលទេ។  ទ្រទ្រង់តាមរយៈការឲ្យ  មានយ៉ាងតិច ៣ប្រភេទ៖

១)   អភ័យទាន គឺការឲ្យអភ័យដល់អ្នកដទៃ គឺធ្វើឲ្យអ្នកដទៃ ទ្រទ្រង់អ្នកដទៃ  មិនឲ្យមានការភិតភ័យក្នុងជីវិតខ្លួន ឬ ភ័យខ្លាចគេសម្លាប់។

២) អាមិសទាន គឺការឲ្យឬការទ្រទ្រង់ផ្នែកសម្ភារៈ ជាសំខាន់ទាំងបួនគឺការទ្រទ្រង់ផ្នែកចំណីអាហារ សម្លៀកបំពាក់ លំនៅដ្ឋាន និង ឱសថ ដល់អ្នកដទៃដែលមិនមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការទ្រត្រង់ខ្លួនឯង។

៣) ធម្មទាន គឺការឲ្យនូវសតិបញ្ញារបស់ខ្លួនដល់អ្នកដទៃ ទ្រទ្រង់អ្នកដទៃឲ្យបានទទួលនូវសតិបញ្ញា ដោយការណែនាំ ការបង្រៀន ការផ្តល់ឱវាទ ការជួយឲ្យបានរៀន ជាដើម។


អ្នកខ្លះថា ការឲ្យទានជាការបាត់បង់។  បើតបដោយខ្លីគឺមិនបាត់បង់ទៅណាទេ វាអាចបាត់ពីយើង តែវាទៅនៅលើម្នាក់ទៀត សង្គមមួយទៀត  ធម្មជាតិនាកន្លែងមួយទៀត គឺ វិលចុះវិលឡើងជានិច្ច។ យើងតែងហៅកិរិយាបែបនេះថាជាកិរិយានៃ វដ្តចក្រ គឺវិលទៅវិលមក។ សូមជូនជាឧទាហរណ៍មួយអំពីរឿងការឲ្យទាននេះ ក្នុងន័យសេដ្ឋកិច្ចដូចតទៅ។ ទានគឺសេដ្ឋកិច្ច។ ប្រាក់១០០៛ បើនៅក្រោមខ្នើយដោយស្ងៀម នឹងមិនបានជួយដល់ការរីកចម្រើនរបស់ផលិតផលសារុបក្នុងស្រុក(GDP) ទេ។  តែបើប្រាក់នោះ ដូរពីដៃមួយទៅដៃមួយក្នុងន័យទិញលក់ៗឲ្យបានច្រើនដង ផលិតផលសារុបក្នុងស្រុក ឬ សេដ្ឋកិច្ចក៏នឹងកាន់តែរីកចម្រើនដែរ។


ទានឬការទ្រទ្រង់គ្នា គឺមានន័យដូច្នេះឯង។


ដូច្នេះ អាយុប៉ុនណាក៏ត្រូវការបដិបត្តធម៌ដែរ!


សូមអនុមោទនា!


ហេង មណីចិន្តា

ភូមិវត្តពោធិវាល​  ​ក្រុងបាត់ដំបង

ថ្ងៃ​ព្រហស្បតិ៍ ១៥កើត ខែ មាឃ ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស ២៥៦៤

ថ្ងៃទី ២៨ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២១

#? 28 មិថុនា ២០២០


វិថីជីវិតសម្មាមគ្គ ផែនការជីវិតតាមឱវាទក្នុងមាឃបូជា

ធម្មគតិសម្មាមមគ្គ

 អំពី 

ផែនការជីវិតតាមឱវាទក្នុងមាឃបូជា

------------------------------------------------------------------------------

ឯតំ ពុទ្ធា ន​​ សាសនំ

ការមិនធ្វើអំពើអាក្រក់ទាំងពួង ១។ ការធ្វើអំពើល្អឱ្យបរិបូណ៌ ១។ ការសម្អាតចិត្តឱ្យបានល្អ ១។ ការអត់ធ្មត់ដែលជាតបធម៌ដ៏ឧត្តម ១។ ព្រះនិព្វានដែលជាគុណជាតិដ៏ឧត្តម ១។ ភាពជា សមណៈ ដែលមិនត្រូវបៀតបៀនសត្វ ឬសម្លាប់សត្វ ១។ ការមិនតិះដៀល មិនបៀតបៀនអ្នកដទៃ ១។ ការសង្រួមនៅក្នុងបាតិមោក្ខ ១។ ការដឹងប្រមាណក្នុងការបរិភោគអាហារ ១។ ការចូលចិត្តទី ដេកទីអង្គុយដែលស្ងប់ស្ងាត់ ១។ និង ការព្យាយាមបំពេញអធិចិត្ត ១។ ធម៌ទាំង ១១ ប្រការ នេះ ជាឱវាទបាដិមោក្ខនៃព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ។

ធម្មគតិសម្មាមគ្គថ្ងៃនេះ នឹងលើកអំពីការធ្វើផែនការជីវិតរបស់ពុទ្ធបរិស័ទ តាមគោល ការណ៍ទាំង១១ប្រការ ដែលព្រះពុទ្ធអង្គបានសម្តែងនៅក្នុងឱកាសនៃការប្រកាសពុទ្ធសាសនា ដែលយើងស្គាល់ថាជា បុណ្យមាឃបូជា ទុកជាការសិក្សាស្វែងយល់តទៅ។

តាមការសិក្សារបស់ខ្ញុំ គោលធម៌ទាំង ១១ ប្រការ នេះ គឺជាទម្រង់នៃផែនការជីវិត ដែល ពុទ្ធសានិកជនទាំងអស់គួរយកមកអនុវត្តក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងណាមួយ ដែលខ្លួនត្រូវការ។ ទម្រង់នៃផែនការនេះ អាចចែកទៅជាបីផ្នែកធំៗគឺ៖  ១) ការមានគោលបំណង សំរាប់ជីវិតច្បាស់លាស់ ២) ការរៀបចំវិធានការដើម្បីសម្រេចនូវគោលបំណងសំរាប់ជីវិតនោះ និង ៣) ការរៀបចំខ្លួនដើម្បីអនុវត្តវិធានការនោះឱ្យបានជោគជ័យ​។

 

១) ការមានគោលបំណងសំរាប់ជីវិតច្បាស់លាស់

គោលបំណងគឺជាសភាវៈឬឋានៈដែលម្នាក់ៗបានប៉ងទុកជាគោលសម្រាប់ជីវិត ឬជាគោល សម្រាប់ធ្វើដំណើរទៅឱ្យដល់នៅពេលណាមួយនាអនាគត។ មនុស្សម្នាក់ៗ សង្គមនីមួយៗ ឬ ប្រទេសនីមួយៗសុទ្ធតែមាននិងត្រូវមានគោលបំណងទាំងអស់។ ក្នុងពុទ្ធសាសនា អ្នកដែលមាន បំណងបដិបត្តតាមមាគ៌ាពុទ្ធសាសនា ឬយកការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះពុទ្ធជាមគ្គុទេសក៍ ត្រូវមាន គោលបំណងសម្រាប់ការបដិបត្តរបស់ខ្លួន ដែលតាមឱវាទបាដិមោក្ខនេះ គឺការបានសម្រេចនូវ និព្វាន ដែលជាគុណជាតិដ៏វិសេសក្រៃលែង ជាសភាវៈមួយដែលប្រាសចាកទុក្ខ សភាវៈមិនមាន សេចក្តីទុក្ខ មិនមានបញ្ហានៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ខ្លួនតទៅទៀត (និព្វានំ បរមំ វទន្តិ ពុទ្ធា)។

ពាក្យ និព្វាន មានសេចក្តីពន្យល់ដោយពាក្យថា សន្តិ ដែលប្រែថាសេចក្តីស្ងប់។ មានសេចក្តីពន្យល់ដោយពាក្យថា សុខៈ ដែលប្រែថា សេចក្តីសុខ ភាពងាយស្រួល។ មានសេចក្តីពន្យល់ដោយពាក្យថា ខេមៈ ក្សេម ដែលប្រែថា សេចក្តីស្ងប់ សុវត្ថិភាព។ មានសេចក្តីពន្យល់អំពីពាក្យ និព្វាន ជាច្រើនទៀត ដែលជាគុណសម្បត្តិរបស់និព្វាន ដែលសុទ្ធតែជាបំណងរបស់មនុស្សគ្រប់ៗរូប សង្គមគ្រប់ៗសង្គម មិនថាអ្នកនោះ សង្គមនោះ ស្ថិតនៅទីណាឡើយ គឺសុទ្ធតែប៉ងប្រាថ្នាចង់បាន និព្វាន ចង់បានសន្តិភាព ចង់បានសុខ ចង់បានក្សេមក្សាន្ត ។ ដូច្នេះហើយទើបបានជាព្រះពុទ្ធអង្គលោកបានសំដែងថា‹‹និព្វានំ បរមំ វទន្តិ ពុទ្ធា›› ប្រែថា ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ គឺព្រះពុទ្ធពីអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងអនាគតកាល តែងត្រាស់ថា និព្វាន គឺជាគុណជាតិដ៏ឧត្តមបំផុត។  

 ២) ការរៀបចំវិធានការដើម្បីសម្រេចនូវគោលបំណងសំរាប់ជីវិត

វិធានការ គឺការធ្វើឱ្យសម្រេចបាននូវគោលបំណងដែលបានប៉ងទុកនោះ​ដោយការប្រើ ប្រាស់នូវឧបាយផ្សេងៗដោយមានប្រសិទ្ធិភាព។ វិធានការ គឺជាសកម្មភាពដែលត្រូវអនុវត្តន៍ជាក់ ស្តែង ជាកម្ម ជាអំពើដែលត្រូវធ្វើ។ និញ្វន សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខ មិនមែនកើតឡើងដោយការ សុំបន់ស្រន់បួងសួងទេ និងក៏មិនអាចកើតឡើងដោយសារការផ្តល់ឬការប្រទានឲ្យដោយចិត្ត ស្រឡាញ់របស់អាទិទេពណាមួយឡើយ ឬសូម្បីតែព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធក៏មិនអាចផ្តល់និព្វានឲ្យពួក យើងបានដែរ តែនិញ្វន សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខ នេះ អាចកើតឡើងដោយសារការចាត់វិធានការ ការធ្វើ ការអនុវត្តដោយត្រឹមត្រូវ តែប៉ុណ្ណោះ។ វិធានការតាមឱវាទបាដិមោក្ខមាន៣ប្រការគឺ:


១- ការមិនធ្វើអាក្រក់ ការកម្ចាត់អំពើអាក្រក់ និងការពារអំពើអាក្រក់គ្រប់ប្រភេទមិនឲ្យកើតឡើង បាននៅក្នុងជីវិតរស់នៅ ទាំងផ្លូវកាយនិងផ្លូវសម្តី។ ការមិនធ្វើអាក្រក់នេះ គឺជាតួសីល ជាសីល សិក្ខា ជាការរក្សាសីល។​ (សព្វបាបស្ស អករណំ)។ 
 
២- ការធ្វើអំពើល្អ បង្កើតអំពើល្អ និងរក្សាអំពើល្អឲ្យស្ថិតសេ្ថរគង់វង្សក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថៃ្ង ទាំង អំពើល្អខាងផ្លូវកាយ និងផ្លូវសម្តី។ ការធ្វើអំពើល្អ ជាតួសមាធិ ជាសមាធិសិក្ខា ជាការធ្វើចិត្តឲ្យ មានសមាធិ។  (កុសលស្សូបសម្បទា)។  
 
៣- ការពង្រឹងចិត្ត ដែលជាមូលដ្ឋាននៃកម្មឬអំពើ ដោយព្យាយាមកម្ចាត់ពួកកិលេស ឬ មេរោគ ដែលតោងចិត្តឲ្យអស់ទៅ រហូតដល់ចិត្តស្អាតល្អបរិសុទ្ធ មិនមានសភាវៈអាក្រក់ស្ថិតនៅក្នុងចិត្ត តទៅទៀត។ ការកម្ចាត់កិលេសឲ្យចេញផុតពីសន្តាន ជាតួបញ្ញា ជាបញ្ញាសិក្ខា ជាការចំរើនបញ្ញា ឲ្យកើតឡើង។ (សចិត្តបរិយោទបនំ)។​

៣) ការរៀបចំខ្លួនដើម្បីអនុវត្តវិធានការនោះឱ្យបានជោគជ័យ

            ជោគជ័យរបស់វិធានការទាំង៣ អាស្រ័យនៅលើអ្នកដែលធ្វើ អ្នកដែលអនុវត្ត ឬអ្នកដែល ប្រាថ្នា ទៅឱ្យដល់គោលដៅដែលខ្លួនបានប៉ងទុក។ ដូច្នេះ ម្នាក់ៗត្រូវត្រៀមខ្លួនឱ្យបានល្អ មាំទាំ មាំ មួន ។ ក្នុងឱវាទដែលព្រះពុទ្ធអង្គទ្រង់បានសម្តែងក្នុងឱកាសមហាសន្និ បាតនោះ មានគោលធម៌ ចំនួន ៧ ដែលម្នាក់ៗត្រូវបណ្តុះបណ្តាលឲ្យកើតមានដល់ខ្លួន និងរៀនរស់នៅក្នុងគោលធម៌ទាំង៧ ឲ្យបាន ខ្ជាប់ខ្ជួន ដែលនាបច្ចុប្បន្ននេះយើងអាចនិយាយថា ម្នាក់ៗគួរគប្បីប្រកាន់យកគោលធម៌ ទាំង ៧នេះ ជាវប្បធម៌សម្រាប់ការប្រព្រឹត្តទៅនៃជីវិត ដែលមាន៖

១ វប្បធម៌ខន្តី-       អ្នកចង់បានជោគជ័យ ត្រូវមានខន្តី ឬសេចក្តីអត់ធន់ អត់ធ្មត់ អត់ទ្រាំ និងអត់ ឱន។ ព្រះពុទ្ធអង្គ ទ្រង់ត្រាស់ថា ខន្តីនេះជា បរមធម៌ ជាធម៌ដ៏ឪត្តម ជាគោលដំបូង ដែលពុទ្ធ សាសនិកទាំងអស់គប្បីរៀន និងអនុវត្តជាដំបូង មុននឹងឈានទៅរកការរៀនធម៌ អនុវត្តន៍គោល ការណ៌ដទៃៗទៀត ព្រោះថា គ្មានអ្វីដែលបានមក ដែលកើតមកដោយឯកឯង ឬងាយៗនោះទេ គឺត្រូវបានមកដោយការលំបាក ដោយសេចក្តីទុក្ខទាំងអស់ ដូច្នេះហើយបានជាត្រូវមានខន្តី​ជា ដំបូង។ ព្រះនិព្វាន គឺជា  បរមធម៌ ដែលត្រូវការ ខន្តីដែលជាបរមធម៌ ដែរ ទើបអាចសម្រេចបាន
 
២-វប្បធម៌មិនសម្លាប់៖ ព្រះពុទ្ធអង្គបានផ្តល់នូវនិយាមដាច់ខាតមួយ សំរាប់អ្នកណាដែល សម្គាល់ខ្លួនថាជាបព្វជិត(អ្នកបួស) និងជាសមណៈ ទោះជានៅក្នុងសាសនាណាក្តី ដោយព្រះ អង្គមានបន្ទូលថា «អ្នកបួសដែលបៀតបៀនសត្វដទៃ សម្លាប់សត្វដទៃ មិនមែនជាបព្វជិត មិន មែនជាសមណៈឡើយ» គឺគ្រាន់តែមនុស្សបុថុជ្ជន ធម្មតាៗប៉ុណ្ណោះ។ ត្រង់នេះ បង្ហាញឲ្យឃើញ ច្បាស់ថា ពុទ្ធសាសនាឬអ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនា មិនគប្បីប្រើប្រាស់«ការសម្លាប់» ជាមធ្យោបាយ ឡើយ បើទោះជាក្នុងគោលបំណងណាក៏ដោយ។ នៅក្នុងន័យនេះ សត្វដទៃ ដែលមិនត្រូវសម្លាប់ ជាដាច់ខាតនោះ គឺ«សត្វមនុស្ស» យើងនេះឯង។

៣-វប្បធម៌មិនបៀតបៀន មិនតិះដៀលអ្នកដទៃ ជាវប្បធម៌លើកស្ទួយការរស់នៅជាមួយគ្នា ការយោគយល់គ្នា មិនមើលងាយមើលថោកគ្នា រស់ក្នុងភាពស្មើគ្នា និងមិននាំទៅរកការឈ្លោះ ប្រកែកនិងទំនាស់ ដែលជាកត្តាឈានទៅរកការបរាជ័យរបស់វប្បធម៌ទី២។ នេះជាចំណែកមួយ ទៀតនៃការរស់ក្នុងវប្បធម៌សន្តិភាព។

៤-វប្បធម៌រស់នៅក្នុងច្បាប់ ដោយជៀសវាងការបៀតបៀនគ្នា និងការតិះដៀលគ្នា។ មនុស្ស ម្នាក់ៗ គប្បីរស់នៅក្នុងបែបផែននៃច្បាប់ នៃវិន័យ របស់ខ្លួនវិញប្រសើរជាង។ ការអនុវត្តបាដិមោក្ខ គឺការរស់នៅក្នុងច្បាប់របស់ខ្លួន គោរព  វិន័យរបស់ខ្លួន ត្រេកអររីករាយក្នុងវិន័យឬច្បាប់ទាំងនោះ ដោយមិនបាច់ទៅបន្តុះបង្អាប់ថាបាដិមោក្ខ ច្បាប់ ប្រពៃណី របស់គេមិនល្អដូចខ្លួនឡើយ។

៥-វប្បធម៌បរិភោគដោយដឹងប្រមាណ គឺការបរិភោគដែលប្រកបដោយសតិ មានស្មារតីភ្ញាក់ រលឹក ថាអាហារនេះជារបស់ក្រ មិនគប្បីខ្ជះខ្ជាយ ដឹងថាអាហារណាដែលគួរប្រើប្រាស់ដើម្បី សុខភាពរាងកាយនិងសុខភាពចិត្ត និងប្រើប្រាស់ល្មមតែនឹងសេចក្តីត្រូវការរបស់រាងកាយ។

៦-វប្បធម៌រស់នៅក្នុងសភាពស្ងប់ស្ងាត់  គឺរស់នៅក្នុងបរិដ្ឋានមួយដែល អំណោយផលដល់ការ លូតលាស់ផ្នែកសតិបញ្ញា ដល់ការសម្រេចនូវធម៌ជាន់ខ្ពស់ ជាកន្លែងមិនមានសម្លេងដែល ខ្លាំងហួសប្រមាណ មានបរិដ្ឋានជុំវិញដែលគួរឲ្យចង់ស្នាក់នៅ។

៧-វប្បធម៌គ្រប់គ្រងចិត្ត គឺការព្យាយាមអភិវឌ្ឍចិត្តរបស់ខ្លួនឲ្យកាន់តែមានសុខភាព សមត្ថភាព ភាព និងគុណធម៌ ដែលនឹងនាំឲ្យបុគ្គលអ្នកអនុវត្តអាចគ្រប់គ្រងចិត្តរបស់ខ្លួន មិនឲ្យលុះទៅក្នុង អំណាចនៃសេចក្តីលោភលន់ សេចក្តីខឹងក្រោធ និងសេចក្តីល្ងង់ ការវង្វែង និងអវិជ្ជា។ 
 
    ខ្ញុំសូមបញ្ចប់ធម្មគតិសម្មាមគ្គ លើការពណ៌នាឈ្វេងយល់អំពីផែនការសម្រាប់ជីវិតតាមឱវាទ ទាំង ១១ប្រការ របស់ព្រះពុទ្ធអង្គ ក្នុងថ្ងៃមាឃបូជា ដែលខ្ញុំព្យាយាមរៀបឲ្យទៅជាទម្រង់នៃផែន ការជីវិតចំនួន៣ គឺ ការមានគោលបំណងសំរាប់ជីវិតច្បាស់លាស់ ការមានវិធានការ៣យ៉ាងដើម្បី សម្រេចនូវគោលបំណងសំរាប់ជីវិតឲ្យបាន និង ការរៀបចំខ្លួនក្នុងការរស់នៅជាមួយវប្បធម៌ទាំង ៧ប្រការ ដើម្បីអនុវត្តវិធានការនោះឱ្យបានជោគជ័យ​ ត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះ។ ទម្រង់ផែនការជីវិតដ៏ទាន់ សម័យនេះ ព្រះពុទ្ធអង្គបានរៀបចំឲ្យពួកយើងជាពុទ្ធបរិស័ទតាំងពីជាង២៦០០ឆ្នាំមកហើយ។ សូមឲ្យពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់ អញ្ជើញព្យាយាមសិក្សា និង ព្យាយាមយកមកអនុវត្ត នៅក្នុងជីវិត របស់ខ្លួន ក្នុងគ្រួសារ ក្នុងកន្លែងធ្វើការចិញ្ចឹមជីវិត និងក្នុងសង្គមខ្លួន ដោយសេចក្តីអត់ធន់ អត់ធ្មត់ អត់ទ្រាំ និងអត់ឱន ដល់គ្នានឹងគ្នា ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ខ្លួនឲ្យបាន និងដើម្បីឲ្យសមជា ពលរដ្ឋខ្មែរដែលមានពុទ្ធសាសនាជាសាសនារបស់រដ្ឋ។

សូមអនុមោទនា!

វត្តពោធិវាល​  ​ក្រុងបាត់ដំបង

ថ្ងៃ​ព្រហស្បតិ៍ ១៥កើត ខែ មាឃ ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស ២៥៦៤

ថ្ងៃទី ២៨ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២១

វិថីជីវិតសម្មាមគ្គ អំពី ពិធីបុណ្យមាឃបូជា

អំពី

ពិធីបុណ្យមាឃបូជា


ពិធីបុណ្យមាឃបូជា ជាពិធីបុណ្យមួយក្នុងចំណោមពិធីបុណ្យដែលមានសារៈសំខាន់ចំនួន៤ នៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ដែលខ្មែរយើងប្រារព្ធធ្វើជារៀងរាល់ឆ្នាំ រួមមានពិធីបុណ្យមាឃបូជា ប្រារព្ធធ្វើនៅថ្ងៃ១៥កើតខែមាឃ ពិធីបុណ្យពិសាខបូជា ប្រារព្ធធ្វើនៅថ្ងៃ១៥កើតខែពិសាខ ពិធីបុណ្យអាសាឡ្ហបូជា ប្រារព្ធធ្វើនៅថ្ងៃ១៥កើតខែអាសាធ និង ពិធីបុណ្យបវារណាកម្ម ប្រារព្ធធ្វើនៅថ្ងៃ១៥កើតខែអស្សុជ។ 

ពិធីបុណ្យមាឃបូជា ប្រារព្ធឡើងដើម្បីរំលឹកដល់ទិវាដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ «ប្រកាសបង្កើតព្រះពុទ្ធសាសនាក្នុងឋានៈជាអង្គការចាត់តាំង» ឡើងក្នុងពិភពលោក និង ជាថ្ងៃដែល «ព្រះពុទ្ធអង្គកំណត់ពេលវេលានៃការចូលបរិនិព្វាន»។ ព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ទាំងពីរនេះ កើតឡើងត្រូវនឹងថ្ងៃ១៥កើតខែមាឃដូចគ្នា ខុសគ្នាតែមុនក្រោយគ្នាចំនួន ៤៥ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។  សម្រាប់ថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃ ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស ២៥៦៣នេះ ពិធីបុណ្យមាឃបូជា នឹងប្រារព្ធឡើងត្រូវនឹងថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី ២៨ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២១។


ទី១-អំពីការប្រកាសបង្កើត ព្រះពុទ្ធសាសនាក្នុងឋានៈជាអង្គការចាត់តាំង

ការប្រកាសបង្កើត ព្រះពុទ្ធសាសនាក្នុងឋានៈជាអង្គការចាត់តាំងនៅថ្ងៃ១៥កើតខែមាឃនេះ កើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាពីបុរាណ ក្រោយពីព្រះពុទ្ធអង្គបានត្រាស់ដឹងហើយចំនួន៩ខែ គឺបានធ្វើឡើងនៅក្នុងអង្គមហាសន្និបាតមួយ ដោយមានព្រះសង្ឃជាព្រះអរហន្តចំនួន១២៥០អង្គ ចូលរួមជាសមាជិកមហាសន្និបាត។ នៅក្នុងមហាសន្និបាតនោះ ព្រះពុទ្ធអង្គបានប្រកាសនូវគោលការណ៍ចំនួន១១ប្រការ សម្រាប់ឲ្យសមាជិកមហាសន្និបាតទាំងអស់កាន់យកជាវិថីជីវិត និង សម្រាប់យកទៅផ្សព្វផ្សាយដល់ជនដទៃទៀត ឲ្យបានយល់ពីអ្វីដែលហៅថាពុទ្ធសាសនា។ "ឱវាទបាដិមោក្ខ" ប្រែជាន័យថា‹‹សេចក្តីណែនាំអំពីកាតព្វកិច្ចដើម្បីឲ្យរួចចាកផុតពីសេចក្តីទុក្ខនិងបញ្ហាទាំងពួង មានសេចក្តីជាភាសាបាលី ដូច្នេះ ថា ៖

៙ សព្វបាបស្ស អករណំ        កុសលស្សូបសម្បទា

សចិត្តបរិយោទបនំ         ឯតំ ពុទ្ធា នសាសនំ

ខន្តិ បរមំ តបោ តីតិក្ខា         និព្វានំ បរមំ វទន្តិ ពុទ្ធា

ន ហិ បព្វជិតោ បរូបឃាតី     សមណោ ហោតិ បរំ វិហេថយន្តោ

អនូបវាទោ អនូបឃាតោ        បាតិមោក្ខេ ច សំវរោ

មតញ្ញុតា ច ភត្តស្មឹ             បន្តញ្ច សយនាសនំ

អធិចិត្តេ ច អាយោគោ         ឯតំ ពុទ្ធាន សាសនំ។៚


គាថាជាភាសាបាលីនេះ មានន័យសេចក្តីជាភាសាខ្មែរថា៖

១…ការមិនធ្វើអំពើអាក្រក់ទាំងពួង   

២…ការបំពេញអំពើល្អឲ្យបរិបូណ៌   

៣…ការធ្វើចិត្តឲ្យបានល្អផូរផង់        

៤…ការអត់ធ្មត់គឺជាតបធម៌ដ៏ឧត្តម     

៥…ព្រះនិព្វានជាគុណជាតិដ៏ឧត្តម   

៦…ជាសមណៈ មិនត្រូវបៀតបៀនសត្វ ឬសម្លាប់សត្វ 

៧…ការមិនតិះដៀល និងបៀតបៀនអ្នកដទៃ 

៨…ការសង្រួមក្នុងបាតិមោក្ខ       

៩…ការដឹងប្រមាណក្នុងភត្តាហារ       

១០…ការមានទីដេកទីអង្គុយដែលស្ងប់ស្ងាត់ និង

១១…ការព្យាយាមបំពេញអធិចិត្ត       


ទី២- អំពីការដែលព្រះពុទ្ធអង្គកំណត់ពេលវេលានៃការចូលបរិនិព្វាន

ព្រឹត្តិការណ៍ដែលព្រះពុទ្ធអង្គកំណត់ពេលវេលានៃការចូលបរិនិព្វាននេះ កើតឡើងបន្ទាប់អំពីព្រះពុទ្ធអង្គបានបង្កើតពុទ្ធសាសនាក្នុងឋានៈជាអង្គការចាត់តាំង បាន៤៥ឆ្នាំគត់។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ព្រះអានន្ទនៅថ្ងៃ១៥កើតខែមាឃនោះថា៖ «ម្នាលអានន្ទ ក្នុងថ្ងៃនេះ តថាគតមានសតិសម្បជញ្ញៈ បានដាក់អាយុសង្ខារ ក្នុងបាវាលចេតិយអម្បាញ់មិញនេះឯង»។ យើងអាចនិយាយបានថា បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានបង្កើតពុទ្ធសាសនា និងបានដឹកនាំ ផ្សព្វផ្សាយ ពុទ្ធសាសនាក្នុងរយៈពេល៤៥ឆ្នាំហើយនោះ ព្រះអង្គក៏សម្រេចព្រះទ័យចូលនិវត្តន៍ ពីការងារដឹកនាំប្រចាំថ្ងៃ ដោយប្រគល់កិច្ចការនេះ ទៅឲ្យគណៈសង្ឃបន្តភារកិច្ច រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ 

ការចូលនិវត្តន៍របស់ព្រះអង្គនេះ ធ្វើឡើងបន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានពិចារណាឃើញថា ព្រហ្មចរិយៈ ឬ ពុទ្ធសាសនាដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមកនេះ បានតាំងនៅខ្ជាប់ខ្ជូន បានរីកចំរើន បានផ្សាយទៅសព្វទិស ហើយទាំងពួកទេវតានិងមនុស្ស ក៏ចេះសំដែង ពន្យល់ប្រាប់ដល់អ្នកដទៃទៀតបានដោយល្អហើយ។ ចំណែកភិក្ខុ-ភិក្ខុនី និង​ ពួកឧបាសក-ឧបាសិកាជាសាវ័កសាវិការបស់ព្រះអង្គ ក៏មានការឈ្លាសវៀងវៃ  ជាពហុស្សូត ជាអ្នកទ្រទ្រង់ធម៌ ប្រតិបត្តធម៌សមគួរដល់ធម៌ បានរៀន ហើយអាចប្រាប់ សំដែង ធ្វើឲ្យអ្នកស្តាប់ងាយយល់បាន ហើយព្រមទាំងអាចដោះស្រាយនូវការចោទប្រកាន់នានាដែលកើតឡើងចំពោះសាសនា តាមពាក្យដែលសមហេតុ បានហើយដែរ។

    បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ព្រះអានន្ទហើយ ព្រះអង្គក៏ប្រជុំព្រះភិក្ខុសង្ឃ និងបានប្រកាសប្រាប់ចំពោះព្រះភិក្ខុនិងភិក្ខុនីសង្ឃ ជាសាធារណៈ អំពីការកំណត់ថ្ងៃចូលព្រះនិព្វាន ឬ ការប្រកាសថ្ងៃចូលនិវត្តន៍របស់ព្រះអង្គ តាមដោយបណ្តាំថា៖

«ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សាសនព្រហ្មចរិយៈនេះ គប្បីតាំងនៅអស់កាលអង្វែង គប្បីតាំងនៅអស់កាលដ៏យូរ។ មួយទៀតសាសនព្រហ្មចរិយៈនោះ ប្រព្រឹត្តទៅដើម្បីប្រយោជន៍ដល់ជនដ៏ច្រើន ដើម្បីសេចក្តីសុខដល់ជនដ៏ច្រើន ដើម្បីអនុគ្រោះដល់សត្វលោក ដើម្បីសេចក្តីចម្រើន ដើម្បីប្រយោជន៍ ដើម្បីសេចក្តីសុខដល់ទេវតានិងមនុស្សទាំងឡាយ»។


ជាធម្មតាក្នុងថ្ងៃមាឃបូជានេះ ពុទ្ធសាសនិកតែងធ្វើដំណើរទៅវត្តណាមួយដែលខ្លួនពេញចិត្ត ដើម្បីចូលរួមក្នុងការប្រារព្ធពិធី មានការដើរហែរប្រទក្សិណជុំវិញព្រះវិហារ ការថ្វាយភ្ញីផ្កា ការសូត្រធម៌រំលឹកសរសើរ ការស្តាប់ធម្មទេសនា ការសាកសួរធម៌ និងធ្វើទាន រក្សាសីលជាដើម។ តែបើឲ្យរឹតតែវិសេសថែមទៀតនោះ គឺការដែលពុទ្ធបរិស័ទគួរព្យាយាមយល់ឲ្យបានច្បាស់ថែមទៀតអំពីសារៈសំខាន់របស់ថ្ងៃមាឃបូជា ដើម្បីជាប្រយោជន៍សម្រាប់យកមកអនុវត្ត ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន។ ទស្សនៈខ្លះៗ តទៅនេះ  ជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតថាជាផលប្រយោជន៍ ដែលយើងគួរទទួលបានពីការនាំគ្នាប្រារព្ធពិធីបុណ្យមាឃបូជា ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ទៅតាមអត្តភាព និង ឋានៈ រៀងៗខ្លួន៖

  1. ក្នុងឋានៈជាពុទ្ធបរិស័ទ  ការសិក្សាឈ្វេងយល់នូវពិធីមាឃបូជានេះ  អាចនឹងជួយដាស់តឿនចិត្តមិនឲ្យកើតសេចក្តីប្រមាទក្នុងជីវិត មានការត្រៀមជីវិតខ្លួនបានល្អ ហើយការបានអនុវត្តតាមគោលធម៌ទាំង១១ប្រការនេះ នឹងអាចឲ្យយើងបានទទួលនូវពរគឺផលបួនប្រការ៖ មានអាយុវែង(អាយុ) មានពណ៌សម្បុរស្អាតផូរផង់(វណ្ណៈ) មានសេចក្តីសុខផ្លូវកាយផ្លូវចិត្ត(សុខៈ) និងមានកម្លាំងមាំមួន(ពលៈ) ទាំងជាតិនេះទាំងអនាគតជាតិ ជាពុំខាន។ 

  2. ក្នុងឋានៈជាព្រះភិក្ខុសង្ឃ-សាមណេរ ការអនុវត្តតាមឱវាទទាំង១១ប្រការ ឈ្មោះថាគោរពតាមការប្រកាសរបស់អង្គមហាសន្និបាតរបស់ព្រះពុទ្ធអង្គជាមួយនឹងសមាជិកទាំង១២៥១ អង្គ ដែលបានដាក់ចេញនូវគោលពុទ្ធសាសន៍ទាំងនេះ សម្រាប់ឲ្យព្រះភិក្ខុសង្ឃបានបដិបត្ត អនុវត្តខ្លួនឯងផង និង ផ្សព្វ ផ្សាយដល់បរិស័ទដទៃទៀតផង។

  3. ក្នុងឋានៈជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ការប្រព្រឹត្តទៅតាមគោលការណ៍នេះ នឹងនាំឲ្យមានការយោគយល់គ្នា ផ្តល់កិត្តិយសដល់គ្នានឹងគ្នា និង ការរស់នៅជុំគ្នាក្នុងឋានៈជាមនុស្សជាតិបាន បើទោះជាមានទស្សនៈនិងជំនឿខុសៗគ្នាក៏ដោយ ជាពិសេសគឺការប្រើគោលធម៌ «មិនគប្បីតិះដៀល និងបៀតបៀនអ្នកដទៃ ពោលគឺ ផ្សព្វផ្សាយតែពីគោលធម៌និងសាសនារបស់ខ្លួនឲ្យបានល្អ ជៀសវាងការតិះដៀលសាសនាដទៃ»។

  4. ក្នុងឋានៈជាមនុស្សម្នាក់ ការរៀបចំជីវិតរបស់ខ្លួនទៅតាមបែបឱវាទបាដិមោក្ខនេះ គឺការមានផែនការជីវិតមួយដែលប្រកបទៅដោយគោលបំណងច្បាស់លាស់    មានវិធានការដែលអាចអនុវត្តបាន មានវប្បធម៌ជីវិតល្អ ដែលនឹងអាចធ្វើដំណើរទៅដល់គោលដៅបានដោយជោគជ័យ ដោយមិនចាំបាច់សូត្របួងសួង អង្វរករឡើយ។ 

  5. ក្នុងឋានៈជាពលរដ្ឋក្នុងសង្គម ការមានគោលបំណងរួម មានគោលដៅដូចគ្នា និង ការប្រព្រឹត្តិប្រហាក់ប្រហែលគ្នា គឺជាកម្លាំងសាមគ្គីមួយដ៏រឹងមាំ ដែលនឹងអាចនាំមកនូវសន្តិភាពនិងការអភិវឌ្ឍដល់សង្គមជាតិ ប្រកបដោយនិរន្តរភាព។

       

        ខ្ញុំសូមបញ្ចប់ធម្មគតិសម្មាមគ្គ លើការពណ៌នាឈ្វេងយល់អំពី ពិធីបុណ្យមាឃបូជា ដោយសេចក្តីសង្ខេបត្រឹមនេះ និងសូមអញ្ជើញពុទ្ធបរិស័ទទៅចូលរួមពិធីបុណ្យមាឃបូជា នៅតាមវត្តដែលជាទីស្រឡាញ់គោរពរៀងៗខ្លួន ដើម្បីអនុមោទនាយកបុណ្យដែលកើតអំពីសទ្ធាជ្រះថ្លានាថ្ងៃពេញបូណ៌មី នៃការរំលឹកដល់ថ្ងៃខួបបង្កើតព្រះពុទ្ធសាសនា និងខួបចូលនិវត្តរបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាបរមគ្រូរបស់យើង។


សូមអនុមោទនា!

វត្តពោធិវាល​  ​ក្រុងបាត់ដំបង

ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ៨កើត ខែ មាឃ ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស ២៥៦៤

ថ្ងៃទី ២១ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២១

នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ

វិថីជីវិតសម្មាមគ្គ

ធម្មគតិសម្មាមគ្គ 

អំពី 

ឋានៈជាមនុស្សពេញលេញ

 

នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ! នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ! នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ! ដោយកិច្ចនមស្សការរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ សូមឲ្យខ្ញុំបានសម្រេចនូវសេចក្តីប្រាថ្នា ទាំងពួង។

អត្ថបទធម្មគតិសម្មាមគ្គក្នុងថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសុំលើកយកគាថាបាលីដែលចាស់ៗពីបុរាណ លោកជឿថាសក្តិ៍សិទ្ធិ៍ និងតែងឲ្យកូនចៅទន្ទេញភាវនា ដើម្បីឲ្យសេចក្តីប្រាថ្នាណានីមួយ ដែលកូនចៅប្រាថ្នា បានសម្រេចដូច បំណង មកធ្វើធម្មវិច័យទុកជាការសិក្សាតទៅ។

មុនបានទទួលឯករាជ្យពីបារាំងនាឆ្នាំ១៩៥៣ ការរៀនអក្សរនិងការសិក្សាភាគច្រើន គឺមាននៅតាមវត្តអារាម និងមានតែក្មេងប្រុសប៉ុណ្ណោះ។ ការរៀនសរសេរនិងទន្ទេញជា ដំបូងបំផុតសម្រាប់សិស្សវត្តទាំងនោះ គឺពាក្យថា នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ ដោយរៀនសរសេរ តាមតួអក្សរដែលឆ្លាក់ជាអក្សរវត្តឬអក្សរមូល នៅលើបន្ទះក្តារ ហើយកូនសិស្សត្រូវរៀន សរសេរតាមលំនាំនៃចម្លាក់អក្ខរៈនៅលើក្តារទាំងនោះ រួមទាំងត្រូវទន្ទេញសូត្របាលីនេះ រៀងរាល់មុនពេលចូលរៀនគ្រប់ៗគ្នា។ ក្នុងខ្សែអាត់សម្លេងពន្យល់របស់សម្តេចព្រះសង្ឃ រាជជួន ណាត ជោតញ្ញាណោ លើគាថានេះ មានដូច្នេះគឺ៖ នមោ រីកិរិយានមស្សការ ថ្វាយបង្គំ។ ពុទ្ធាយ ចំពោះទៅព្រះពុទ្ធ។ សិទ្ធំ រីសេចក្តីសម្រេច។ ជាសេចក្តីពេញ ព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូលសារុបថា៖ «នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ គឺ ខ្ញុំសូមនមស្សការថ្វាយបង្គំចំពោះ ទៅព្រះពុទ្ធ សូមឲ្យខ្ញុំមាននូវសេចក្តីសម្រេច គឺខ្ញុំរៀនសូត្រទៅឲ្យឆាប់ចេះ»។ 

ពាក្យថា សេចក្តីសម្រេច ឬ សិទ្ធំ នេះ ជាពាក្យគោលសំខាន់នៅក្នុងការនមស្សការ ចំពោះព្រះពុទ្ធអង្គ នៅក្នុងន័យសេចក្តីថា ការរៀនសូត្រគឺជាការលំបាក ជាការកម្រ ទើប ម្នាក់ៗសុំប្រាថ្នាអំពីព្រះពុទ្ធអង្គ ដើម្បីរៀនឆាប់បានសម្រេច។ ​ការប៉ងប្រាថ្នារបស់ក្មេងវត្ត ជំនាន់ដើមទាំងនេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកទៅដល់ពុទ្ធវចនៈមួយគាថារបស់ព្រះពុទ្ធអង្គ ដែលមាននៅ ក្នុងភាសិតោវាទដូច្នេះ គឺ៖

កិច្ឆោ  មនុស្សប្បដិលាភោ               កិច្ឆំ  មច្ចាន  ជីវិតំ

កិច្ឆំ  សទ្ធម្មស្សវនំ                             កិច្ឆោ  ពុទ្ធានមុប្បាទោ

ការបានអត្តភាពជាមនុស្ស ជាការលំបាក។

ការរស់នៅរបស់សត្វទាំងឡាយ ជាការលំបាក។

ការបានស្តាប់នូវព្រះសទ្ធម្ម ជាការកម្រ។ 

កិរិយាបានត្រាស់នៃព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ ជាការលំបាក។

        គាថានេះ បានបង្ហាញអំពី សភាវៈក្រ សភាវៈលំបាក សភាពត្រដាប ត្រដួស (ដែល ភាសាបាលីហៅថា កិច្ឆៈ) ៤យ៉ាង ដែលមនុស្សប៉ងប្រាថ្នាសុំឲ្យបានសម្រេច ក្នុងជីវិតខ្លួន ដោយងាយស្រួល គឺ 

១) សុំឲ្យមានឋានៈជាមនុស្សពេញលេញបានដោយស្រួល 

២) សុំឲ្យមានការរស់នៅនិងចិញ្ចឹមជីវិតបានងាយស្រួល 

៣) សុំឲ្យបានសម្រេចក្នុងការស្តាប់ ការសិក្សារៀនសូត្រដោយងាយស្រួល 

៤) សូមឲ្យបានឆាប់សម្រេចការត្រាស់ដឹងនូវព្រះនិព្វាន ដោយងាយស្រួល។ 

សេចក្តីប្រាថ្នាដើម្បីរៀនសូត្រឲ្យបានសម្រេចរបស់ក្មេងវត្ត ភិក្ខុ-សាមណេរពីបុរាណ តាម រយៈ​ នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ នេះ អាចថាជាការប៉ងប្រាថ្នាគេចឲ្យផុតពីការលំបាក ចំណុចទី៣ ដែលព្រះពុទ្ធអង្គបានត្រាស់សម្តែង គឺការកម្រនិងលំបាកក្នុងការបានស្តាប់ បានសិក្សានូវព្រះសទ្ធម្មឲ្យបានឆាប់ចាំឆាប់ចេះ។ ចំពោះការក្រលំបាកទី២ គឺ ការរស់នៅរបស់សត្វទាំង ឡាយ ជាការលំបាកនេះ ខ្ញុំជឿថាយើងទាំងអស់គ្នាគង់តែនឹងបានដឹងដោយខ្លួនឯងហើយថា ការប្រកប របរដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតឲ្យបានសេចក្តីសុខ សេចក្តីសប្បាយ និង មានសុខភាព ជា ល្អ សម្រាប់ម្នាក់ៗនោះ គឺពិតជាលំបាកណាស់។ ចំពោះសេចក្តីប្រាថ្នាចំណុចទី៤ គឺ​ ការលំបាកដ៏ក្រៃលែងក្នុងការចង់បានត្រាស់ដឹងទៅជាព្រះពុទ្ធ ឬ សូម្បីតែបានត្រាស់ដឹងត្រឹម តែជាព្រះអរហន្តដែលជាសាវ័ករបស់ព្រះពុទ្ធក៏ដោយ។ 

 ដោយឡែកសម្រាប់សេចក្តីលំបាក ដើម្បីនឹងបានអត្តភាពជាមនុស្សនេះ ជារឿងសំខាន់ ខ្លាំងណាស់ ព្រោះថា បើមិនបានកើតជាមនុស្សទេ ការត្រាស់ដឹងក៏មិនអាចកើតឡើងដែរ ហើយព្រះពុទ្ធក៏នឹងមិនកើតមានឡើងដែរ។ ការកើត មកជាមនុស្សក្តី  ការបានសម្រេចជា មនុស្សក្តី ការមានសិទ្ធិជាមនុស្សពេញ លេញក្តី ដែលសព្វថ្ងៃនេះតែងប្រើពាក្យថា សិទ្ធិ មនុស្ស ​គឺជាបុរេលក្ខខណ្ឌ ឬ លក្ខខណ្ឌជាដំបូងដែលមិនអាចអត់បាន គឺថា មនុស្សត្រូវមានសិទ្ធិ៍ជាមនុស្ស សិន មុននឹងប្រាថ្នាកុំឲ្យមានការលំបាកក្នុងការចិញ្ចឹមជីវិត ក្នុងការសិក្សា រៀនសូត្រ និង ការបានត្រាស់ដឹងផុតពីសេចក្តីទុក្ខជាដើម។ ដូច្នេះ បាលី នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ នេះ អាចនឹងឲ្យបុគ្គលគ្រប់រូបនាំគ្នាទន្ទេញឲ្យចាំមាត់ជាមួយនឹងសេចក្តីប្រែថា «ដោយ កិច្ច នមស្សការរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះពុទ្ធ  សូមឲ្យខ្ញុំបាននូវសេចក្តីសម្រេច គឺខ្ញុំបានសម្រេច ឬ បានសិទ្ធិជាមនុស្សដោយឆាប់ៗ ងាយស្រួល»។ 

    សិទ្ធិមនុស្ស គឺការបានសម្រេចនូវឋានៈជាមនុស្ស។  ការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស គឺការ គោរពភាពជាមនុស្សរបស់មនុស្សនោះ។ លើកស្ទួយសិទ្ធិមនុស្ស គឺការផ្តល់លទ្ធភាព និង ជួយឲ្យមនុស្សបានសម្រេចភាវៈជាមនុស្សដោយពេញ លេញ។ ការសូត្របាលី នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ គឺការតាំងចិត្តដើម្បីបានសម្រេចភាវៈជាមនុស្សពេញលេញបានឆាប់និងងាយស្រួល។

 នរណាទៅដែលមិនចង់មានឋានៈជាមនុស្ស?

នរណាក៏ជឿថាខ្លួនកើតមកជាមនុស្ស តែក៏មានការជជែកគ្នាអំពីនិយមន័យនៃភាព ជាមនុស្សពេញលេញ ថាមានលក្ខណៈដូចម្តេច។ មានមនុស្សល្អជាច្រើនបានព្យាយាម ជួយបំពេញលក្ខខណ្ឌជាមនុស្សឲ្យដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា តែក្នុងសង្គមពិត ក៏តែងមានអ្នករំលោភសិទ្ធិមនុស្ស គឺអ្នកដែលមិនចង់ឲ្យមនុស្សយើងក្លាយទៅជាមនុស្សពេញលេញ គឺឲ្យ នៅត្រឹមតែជា «សត្វ»។   តើនរណាខ្លះចង់ធ្វើជាសត្វ?  ពេលគេជេរថា «អាសត្វ»! ម្នាក់ៗ ខឹង ណាស់ ព្រោះតែងជឿថាខ្លួនគឺជាមនុស្សពិតៗ។ មនុស្សខុសពីសត្វត្រង់មានធម៌ គឺធម៌ ឬលក្ខខណ្ឌដើម្បីបានទទួលការស្គាល់ឋានៈជាមនុស្ស។  ព្រះពុទ្ធអង្គលោកបានសម្តែង លក្ខខណ្ឌ (សទ្ធម្ម) ដែលធ្វើមនុស្សឲ្យទៅជាមនុស្សជាង ២៦០០ ឆ្នាំមកហើយ។  លក្ខខណ្ឌ ជាដំបូងដើម្បីបានក្លាយខ្លួនជាមនុស្សពេញលេញក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា មាន៥យ៉ាងគឺ៖

  1. អ្នកដែលចង់បានសិទ្ធជាមនុស្ស មិនត្រូវសម្លាប់មនុស្ស និងត្រូវជួយឲ្យមនុស្សផុតពី ត្រូវគេសម្លាប់ 
  2. អ្នកដែលចង់បានសិទ្ធជាមនុស្ស មិនត្រូវលួចទ្រព្យសម្បត្តិរបស់មនុស្ស និងត្រូវជួយ ឲ្យមនុស្សបានទទួលនូវទ្រព្យសម្បត្តិសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិត 
  3. អ្នកដែលចង់បានសិទ្ធជាមនុស្ស មិនត្រូវបៀតបៀតប្តីឬប្រពន្ធរបស់មនុស្សផងគ្នា យក មកធ្វើជាប្តីឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួន និងត្រូវមានភាពស្មោះត្រង់ជាមួយប្តីឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួន 
  4. អ្នកដែលចង់បានសិទ្ធជាមនុស្ស មិនត្រូវកុហកមនុស្សផងគ្នា និងត្រូវជួយឲ្យមនុស្ស ផងគ្នា បានទទួលតែពាក្យពិតមិនកុហក  
  5. អ្នកដែលចង់បានសិទ្ធជាមនុស្ស មិនត្រូវសេពគ្រឿងញៀនគ្រឿងស្រវឹងរហូតភ្លេចខ្លួន ជាមនុស្ស ទៅប្រព្រឹត្តអំពើរំលោភសិទ្ធិមនុស្សទាំង៤ខាងលើ និងត្រូវជួយឲ្យមនុស្ស ដទៃបានរួចផុតពីការស្រវឹងភ្លេចខ្លួននេះផងដែរ។

 ការបំពេញលក្ខខណ្ឌ (ឬបំពេញធម៌) ជាមនុស្សរបស់ពុទ្ធសាសនានេះ ជាតួនាទី ឬ ជាធម៌ដែលមនុស្សម្នាក់ៗ សង្គមនីមួយៗត្រូវបំពេញឲ្យបាន បើសិនជាចង់បានទទួលឋានៈ ជាមនុស្សនិងឋានៈជា សង្គមមនុស្ស  ព្រះ ពុទ្ធអង្គបានដាក់លក្ខខណ្ឌទាំង៥នេះ ជាគោល បដិបត្តិសម្រាប់នរណាដែលចង់ប្រកាសខ្លួនថាជាពុទ្ធបរិស័ទ ទោះជាគ្រហស្ថឬព្រះសង្ឃ ក៏ដោយ។  ចេញពីលក្ខខណ្ឌឬសិទ្ធមនុស្សទាំង៥នេះ ទើបបានក្លាយទៅជាសីល៨ សីល១០ សីល ២២៧ សម្រាប់ព្រះភិក្ខុសង្ឃ និង សីល៣១១ សម្រាប់ព្រះភិក្ខុនីសង្ឃ។  ដូច្នេះយើងឃើញថា អង្គការសហប្រជាជាតិដែលជាអង្គ ការរួបរួមដោយប្រទេសចំនួន ១៩៣ប្រទេស ក្នុងពិភពលោកជាសមាជិកនេះ ទើបតែបានចងក្រងនូវអ្វីដែលជាលក្ខខណ្ឌ ឬ សិទ្ធិរបស់មនុស្ស ដែលហៅថា «សេចក្តីប្រកាសជាសកលស្តីពីសិទ្ធិមនុស្ស» ត្រឹមតែជាង ៦០ឆ្នាំ ប៉ុណ្ណោះ គឺទើបនឹងកើតឡើងនៅឆ្នាំ ១៩៤៨។ ចំណែកបូរាណខ្មែរយើងវិញ បានចងក្រងពាក្យប្រដៅកូន ចៅ ឲ្យតាំងចិត្តធ្វើខ្លួនដើម្បីសម្រេចជាមនុស្ស រាប់រយឆ្នាំមកហើយ តាមរយៈបទគាថា នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ ដ៏ល្អវិសេសនេះ។

សូមកូនខ្មែរទាំងអស់គ្នានាំគ្នារៀនធ្វើជាមនុស្ស និងអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកឯទៀតបាន សម្រេចជាមនុស្សផង ដោយសុំកុំបោះបង់គ្នាឬទុកគ្នា ជាសត្វ(តិរច្ឆាន) ឡើយ។

នមោ ពុទ្ធាយ សិទ្ធំ! ដោយកិច្ចនមស្សការរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ សូមឲ្យ ខ្ញុំបានសម្រេចនូវសិទ្ធិ៍ជាមនុស្សដូចប្រាថ្នា!

 

វត្តពោធិវាល​  ​ក្រុងបាត់ដំបង

ថ្ងៃសុក្រ ១០រោច ខែបុស្ស ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស ២៥៦៤

ថ្ងៃទី ០៨ ខែមករា ឆ្នាំ ២០២០